Rob van Haren
Rob van Haren is van Franse afkomst en is van beroep huisschilder. Rob had een eigen schildersbedrijf, een aantal mensen in dienst en leidde een gelukkig leven tot hij op veertigjarige leeftijd begon te “klooien”.
Hij had een soort griepachtig gevoel en dacht eerst dat het de overgang was. De huisarts schreef hem Ibuprofen, pijnstillers voor. Het kwakkelen ging zo jaren door, tot Rob op een dag, hij was inmiddels 52, bij een potentiële klant aan tafel zat en zijn arm telkens uit zichzelf omhoog ging! Rob ging eerst gewoon naar huis, maar kreeg vreselijke pijnen en ging daarom direct naar het ziekenhuis. Daar dacht men dat hij longkanker had, want de uitval van zijn arm wees daarop. Er werden röntgenfoto’s gemaakt van zijn longen, dus tot onderaan zijn hals. Op die foto was niets te zien.
Knobbel
Toen, twee jaar later, bij een bezoek aan een fysiotherapeut, een knobbel in zijn nek werd ontdekt, ging hij weer naar zijn huisarts. Die veronderstelde een keelontsteking en schreef hem antibiotica voor. Deze situatie sudderde twee maanden verder tot Rob bij een KNO arts terecht kwam die gelijk zag wat er aan de hand was. Hij wilde eerst niets zeggen maar vertelde na enig aandringen dat zijn strottenhoofd klep vol zat met tumoren en verwees hem direct naar het ziekenhuis. Daar werd hem duidelijk gemaakt: “we classificeren kanker van 1-4 al naar gelang de ernst en jij hebt kanker categorie 4! Je tong zit vol, je strottenhoofd zit onder en je hebt uitzaaiingen naar je lymfeklieren. Je bent zo ver heen dat je niet meer geopereerd kunt worden. Normaliter bestralen we een patiënt 1-3 minuten per week en geven chemo, maar dan zul je dit niet overleven. Wat we kunnen doen is 15 minuten in totaal bestralen, verspreid over de dag met daarnaast chemo, maar je kans op overleven is heel klein!” Rob had weinig keuze en stemde in met de behandeling.
Claustrofobisch
Wat toen gebeurde was heel bizar. Rob werd in een mum van tijd omringd door 7 specialisten zoals een radioloog, een kaakchirurg, een internist, een KNO arts en verschillende verpleegkundigen. De kaakchirurg verwijderde gelijk 7 kiezen bij Rob, want die zouden knappen tijdens de bestraling en de wortels zouden dan onbereikbaar worden en gaan ontsteken. Daar stond Rob dan zonder tanden en dat met Kerstmis! Er werd Rob een masker op maat aangemeten dat de rest van zijn gezicht moest beschermen tegen de bestralingen. Het aanmeten is een traumatische ervaring, je krijgt twee rietjes in je neus waardoor je moet ademhalen terwijl het nog vloeibare masker op je gezicht wordt gesmeerd, dan moet je blijven zitten tot het uithardt. Ze zetten dat masker bij iedere bestraling op je gezicht en klikken je daarmee vast op de behandeltafel om te voorkomen dat je nog bewegen kan. Rob verteld dat dit zo claustrofobisch is dat sommige mensen afhaken en liever dood gaan! Daarna volgde een zware maand van dagelijkse bestralingen en chemo. Hij werd 26 keer 15 minuten bestraald en 10 keer een half uur, 36 keer in totaal wat extreem veel is. Thuis had Rob een stoombad waar hij telkens na de bestralingen in ging zitten, dat voorkwam waarschijnlijk de gebruikelijke verbrandingsverschijnselen van zijn huid in de nek. Omdat zijn keel kapot ging kreeg Rob 7 maanden lang sondevoeding. Sondevoeding is niet prettig, want het is maar een slappe hap en je zakt op den duur fysiek in elkaar als een plumpudding.
Ze had echt vleugels!
Na 7 maanden viel de sonde spontaan uit Rob zijn lichaam want het omringend weefsel was compleet kapot van de bestralingen. Rob was er niet rouwig om, want hij had in het ziekenhuis een patiënt ontmoet die al twee jaar aan een sonde vastzat en dat wilde hij absoluut niet zelf hoeven meemaken! Doorzetten was dus ook hier het motto! Soms gebeuren medische wonderen en Rob is daar een van, want hij overleefde de kanker én de medische behandeling! Wel bleef hij zitten met een aantal onaangename restverschijnselen zoals hevige chronische neuropatische pijn in armen, benen, borstkas en een ruggenmergstoornis. Maar ook een altijd pijnlijke en droge mond omdat zijn speekselklieren beschadigd zijn. De artsen schreven morfine voor tegen de pijn, 9 tabletten per dag. Opiaten hebben als bijwerking obstipatie. Ook neemt de werkzaamheid geleidelijk af en ze zijn verslavend. Verder kreeg Rob Lyrica tegen de neuropatische pijn. Dat medicijn had vervelende bijwerkingen voor hem, hij werd er “emotioneel heel vlak” van en kreeg last van wanen. Rob was er op een gegeven moment van overtuigd dat zijn vrouw stiekem vleugels had. Toen ze in bed lagen en zij lag te slapen ging hij voorzichtig bij haar voelen en ja hoor, ze had echt vleugels! Toen wist hij dat hij naar iets anders als medicijn moest zoeken.
Verbetering van de zintuigen
Hij kreeg officiële medicinale cannabis uit de apotheek voorgeschreven. Maar de thee die hij daarvan zette hielp onvoldoende. De wiet uit de coffeeshop werkte al beter, maar roken was natuurlijk niet ideaal met zijn rauwe keel, Rob schafte daarom een vaporizer aan. Het ding werkte niet echt en na enkele keren gebruik bood hij het te koop aan op marktplaats. De jongen die het ding kwam ophalen vertelde hem dat hijzelf wietolie gebruikte en wees hem op mediwiet.nl. Ik regelde een kleine hoeveelheid in een pipet om eens te proberen of olie voor hem werkte. De wietolie bevrijdde hem van de pijn en dus ook de pillen. Ik organiseerde een flesje van 10 CC voor hem met 260 druppels. Rob kon nu goed slapen en weer gewoon naar de WC. Wietthee maakte hem moe, de olie voelt hij eigenlijk niet. Hij neemt nu 5 druppels per dag, meer durft hij niet te nemen omdat hij bang is dat zijn flesje anders te snel op gaat. Hij neemt de druppels pas ’s avonds, zodat hij overdag kan autorijden want hij moet nog 3 keer per week naar de revalidatie. Zijn vrouw kan het direct merken als hij aan zijn dosis olie toe is, hij wordt dan narrig en kribbig, het helpt hem dus ook aan een beter humeur. Vreemd genoeg zorgt de olie ook voor een verbetering van zijn zintuigen, hij hoort en ziet beter. Het voelt vooral verlossend omdat de olie hem bevrijdde van de pillen en medicijnen die hij associeert met ziek zijn.
Visemulsie
Achter in de tuin teelt Rob enkele planten zodat hij aan het eind van het jaar zijn eigen medicijn kan maken. Op mediwiet.nl kun je zien hoe eenvoudig het is om zelf olie te maken. Ik leg uit dat zelfs als zijn planten niet helemaal tot bloei komen, hij er toch olie van kan maken want daarvoor gebruik je niet alleen de toppen maar de hele plant. Wat er in zit aan werkzame stof haalt de alcohol eruit. Het grootste risico voor Rob zijn nu de politie en wietdieven. Ik adviseer om visemulsie te kopen en de heg daarmee regelmatig flink te bemesten, zodat die harder gaat groeien en hem snel meer dekking zal geven. Rob snapt het helemaal en is volgens mij al flink op weg om een echte Sinsemilla Guerilla te worden!
Op 12 augustus 2010 schreef Rob ons per email:
“ik was er laatst doorheen en zat drie dagen zonder. Bewust om te kijken hoe ik er voorstond zonder wietolie. Nou dat heb ik geweten, ik leek wel tien jaar ouder, was verkrampt door de pijn, ik kon niets meer! Mijn vrouw schrok enorm hiervan.
Een hele groene groet. Rob van Haren.”
In 2012 vertelde Saskia, zijn vrouw: het gaat harstikke goed met Rob, hij gaat zelfs lichamelijk vooruit. Rob reed vroeger Harley, die heeft hij toen weg moeten doen, dat was zijn lust en zijn leven. Hij kan nu weer motorrijden en heeft zich onlangs een nieuwe “fiets” aangeschaft. Zonder wiet olie was hij nu allang dood geweest, dat weet ik zeker!. Als hij telkens was gaan liggen als hij pijn had of zich slecht voelde zou zijn toch al matige lichamelijke conditie snel achteruit gegaan zijn en was er in een jaar tijd niets meer van hem overgebleven.
