Parkinson
Parkinson is een nare progressieve ziekte, wordt steeds erger, de patiënt raakt steeds meer de controle kwijt over zijn lichaam en geest. Het lichaam fungeert als een soort gevangenis/martelkamer zonder ontsnappingsmogelijkheid. Patienten hebben last van oncontroleerbare willekeurige spierbewegingen, tremor en spasmen die pijnlijke krampen kunnen veroorzaken en leiden tot slapeloosheid. Het gezicht kan verstarren tot een masker en de spraak bemoeilijken. Ook het lichaam wordt geleidelijk steeds stijver tot een soort blok beton. Onverwacht kan de patient verstarren en zich niet meer bewegen, de zogenaamde freezings.
Een bijkomend effect is dan ook dat patiënten vaak zwaar depressief worden. Er bestaan geen goede medicijnen tegen Parkinson, het enige wat gedaan kan worden is symptoombestrijding. In 75% van de gevallen biedt wietolie uitkomst. Ik stel de lezer een drietal praktijkvoorbeelden voor.
1. Mijn eerste Parkinson patiënt is Els (1957) een vrouw die in haar jeugd veel in de bollenschuur van haar vader had gespeeld. De bollenteelt is met de katoenteelt de meest vervuilende vorm van landbouw waarbij grote hoeveelheden landbouwgiften gebruikt worden. Bij Els waren de landbouwgiften waarschijnlijk de oorzaak van haar Parkinson. Ze beschreef hoe ze langzamerhand steeds minder controle over haar spieren kreeg. Ze werd stijf, gooide dingen omver, aan tafel eten werd een probleem. Ze moest telkens stapjes terug doen, ging steeds minder uren werken tot ze 100% werd afgekeurd. Gelukkig voor Els kwam ze in contact met wietolie en dat gaf haar direct meer controle over haar spieren. Toen ze op een dag naar de keuringsarts moest voor een herkeuring besloot ze enkele dagen van tevoren geen wietolie meer te nemen zodat hij haar werkelijke conditie zou zien. Nadat ze voor de tweede keer voor 100% was afgekeurd strompelde ze naar haar auto, nam twee druppels wietolie uit het handschoenenkastje wachtte 10 minuten en kon weer soepel autorijden!
2. De tweede patient is een man van Joegoslavische afkomst, 62 jaar oud. De ziekte MSA-P werd 6 jaar geleden bij hem geconstateerd, dat betekent dat hij gemiddeld nu nog 3 jaar te leven heeft. Het is een degeneratie ziekte met Parkinson-achtige verschijnselen zoals tremor (trillen), stijfheid en freezings. Bij freezings zitten ineens alle spieren vast en kan de patiënt zich niet meer bewegen. Hij was altijd een actieve man en het begon op te vallen dat hij steeds trager en stijver werd, hij veranderde langzaam in een blok beton. De medicijnen die hij kreeg hielpen niet en de Parkinsonismen werden steeds erger. Hij kon zich niet meer in bed omdraaien, zijn vrouw moest wakker worden en hem omduwen. De man heeft wat wietolie gekregen en het gaat sindsdien stukken beter met hem. Het is een mooie zonnige dag in maart als ik zijn vrouw aan de lijn krijg. “Het gaat goed, we zijn nu 7 weken bezig, hij neemt standaard ongeveer 4 druppels per dag. De mensen in zijn omgeving zeggen dat hij er veel beter uitziet, zijn gezicht is niet meer zo’n stijf masker, hij neemt zelfs de telefoon weer op, is weer verstaanbaar, lispelt en fluistert niet meer zo. Met dit mooie weer is ‘ie voor het eerst in tijden weer in de tuin aan het werk, takken van de struiken en bomen afzagen, het gras maaien. Hij heeft wel altijd zijn flesje wietolie op zak, als hij last krijgt van een freezing neemt hij snel een paar druppeltjes en kan na een paar minuten weer verder. Maar ook die freezings komen nu veel minder voor dan vroeger”.
3. De derde patiënt is Ehrald Kooy (1960). Als ik bij hem op bezoek ga neem ik zoals afgesproken een camera mee om alles te filmen. Ehrald weet al sinds zijn 30ste dat hij Parkison heeft maar de ziekte wordt de laatste jaren bij hem steeds erger. Geen wonder dat de man zwaar depressief is, over euthanasie en van het dak afspringen praat. Hij heeft last van spasmen, de spieren van zijn rechterarm en rechterbeen bewegen voortdurend, zodat hij hevige spierpijn krijgt, vergelijkbaar met kramp in je kuiten. De pijn is zo hevig dat Ehrald soms dagen niet kan slapen tot hij van pure uitputting in slaap valt. Terwijl de camera loopt geef ik hem twee druppels wietolie. Ehrald heeft geen enkele ervaring met cannabis, daarom geef ik hem een High Life te lezen. Hij bladert er verrast doorheen, had geen idee dat de cannabiswereld zo anders in elkaar zou zitten, “op TV hoor je alleen maar dat het allemaal zulke criminelen zijn”. Na 10 minuten voelt Ehrald de spasmen minder worden en na 15-20 minuten zijn ze grotendeels verdwenen Als ik hem na ruim een week weer bezoek vertelt Ehrald iedere dag om 11.00 uur drie wietoliedruppels te nemen en dan 24 uur nergens meer last van te hebben!
Ga voor het intervieuw met Ehrald naar ONZE PAGINA OP YOUTUBE .
Tenslotte:
Parkinson heet een ongeneeslijke ziekte te zijn waar geen goede medicatie voor bestaat. Ik denk dat er met wietolie wel degelijk mogelijkheden zijn. Immers Parkinson is een degeneratieziekte waarbij in het lichaam een disbalans ontstaat door een te grote productie aan bepaalde lichaamseigen eiwitten. Het lichaamseigen endocannabinoïd systeem regelt de productie van dergelijke eiwitten. Als er dus een disbalans optreedt in het endocannabinoïd systeem kunnen plantaardige cannabinoïden voor een nieuwe balans zorgen. Wietolie geeft immers balans, evenwicht en ontspanning is mijn ervaring. De tijd zal het ons leren!
